Lieve Kris,

 

Het is zover…

Een dag waar jij naar aftelde,

een dag waarvan jouw familie en vrienden wensten dat hij nooit zou aanbreken.

 

Je koos voor een zachte dood.

Een dood die tegelijk hard is: het ene moment ben je er nog, helder en attent, het volgende moment ben je vertrokken, heeft jouw ziel je moegestreden lichaam losgelaten.

 

Twee maanden geleden belde ik bij je aan. Ik wist niks over je, niet eens of je een man of een vrouw was, je naam onder je mail liet me er het raden naar.

Jij deed open. Kris? Je zou ook de ‘partner van’ kunnen geweest zijn, ziek zag je er niet uit. Pas aan jouw voortgang merkte ik dat je verzwakt was.

Enkel dezelfde maat mannensneakers in de gang. Het deed me vermoeden dat je er alleen woonde. Een modern gerenoveerd rijhuis, smaakvol ingericht.

 

Drie uur hebben we aan jouw tafel gezeten.

Geen aftastende houding. Meteen raak.

Mijn hart opende zich instant, het contact was zuiver en authentiek.

Je vertelde me je verhaal, vertrouwde me jouw wensen voor je afscheid toe.

In alles hoorde ik duidelijk hoe zorgzaam je was, zorgzaam voor iedereen die je graag zag, kordaat en sans pitié voor wie het bij jou verkorven had.

Een intelligente man, met een hart van goud. Echt.

 

Neen, ik maak geen heilige van je.

Zelden heb ik iemand ontmoet die zo zorgzaam was.

Zelfs wat jouw sterven betreft, was je alleen maar bezorgd om wie achter zou blijven.

Om het schaduwverdriet (jouw woord, een rijk woord) van jouw lijden dat anderen sinds de diagnose meedroegen.

 

Een slecht lotje uit de loterij, zo noemde je het. Jij leek je ermee te hebben verzoend.

Je was zelfs opgelucht dat ‘ze’ jou hadden uitgekozen en niet één van je broers, alle drie met kinderen.

 

Kris, bij die eerste ontmoeting voelde ik enkel liefde. Vreemd misschien voor een man die ik niet kende en ook niet meer echt zou kunnen leren kennen.

Met de dood zo dichtbij, was er geen ruimte voor franje. Voor gedoe. Voor maskers.

Gewoon: niks te verliezen.

Gewoon: je hart openzetten en vertrouwen.

Je had een duidelijk beeld van je afscheid. Je familie ontzien om dit allemaal zelf te moeten beslissen, was één van je drijfveren dit vooraf samen te bespreken.

 

Twee keer mocht ik je uiteindelijk ontmoeten.

Van die twee lange gesprekken neem ik het beeld mee van een man die schoonheid en warmte bracht in het leven van de mensen om hem heen, die zo gewend was te geven, zò gevoelig voor de noden van anderen, dat hij vergat te voelen wat hij zelf nodig had. 

Een man die anderzijds wel wist wat hij wou en vastberaden zijn weg ging, die geen onrecht kon verdragen en het beste van zichzelf gaf om op te komen voor anderen.

Een man met een groot gevoel voor esthetiek ook, die van zijn huis een pareltje maakte. 

Een man die van het leven hield en het met dankbaarheid heeft omarmd en het heeft losgelaten wanneer zijn tijd gekomen was. 

Die niet bang was voor de dood maar vooral bezorgd om het leven van wie verder moet, met het verlies. 

 

​

 

 

6 weken na onze eerste ontmoeting, liet je me weten dat Kerst nog halen toch te optimistisch was geweest.

Bij het tweede gesprek hebben we alles afgestemd, jouw wensen verfijnd, onder wisselende omstandigheden ook enigszins geëvolueerd.

We hebben verschillende keren gemaild en gebeld. Bij één van je laatste mails liet je me weten dat mij contacteren één van de beste beslissingen was van de laatste maanden, dat je gerustgesteld was, dat je met een gerust hart zou kunnen vertrekken.

 

Merci, Kris, je bevestigt me hiermee dat dit zinvol werk is, dat het samen op pad mogen gaan van betekenis is.

 

 

​

​

Zo meteen komt jouw familie naar onze Living in Schilde. Ik heb je beloofd hen goed op te vangen. Met koffie en een glas wijn voor wie het kan gebruiken. In onze Living  zijn verdriet en pijn welkom. Deze plek straalt rust uit, ook de tuin heeft een helende werking.

 

 

 

 

 

Kris, jouw familie ontmoeten was bijzonder.

Jouw drie broers, inderdaad… zo verschillend onderling. Je had het al geschetst hoe ze elk omgaan met hun emoties.

Jouw ouders, zo van de kaart. Zo onder de indruk van wat zij de voorbije week aan intensiteit mochten ervaren. Zo fier ook op hun prachtige zoon.

 

Na wat zoeken vonden we een golflengte waarop we elkaar de verdere week zouden kunnen ontmoeten.

Dat ze blij waren even in een andere omgeving te zijn, zegde iemand. Het stelde me gerust: dit was een goed voorstel om hen na je afscheid tot bij ons te laten komen.

 

We hebben de tijd genomen om jouw wensen uitvoerig te belichten. Ik heb met aandacht geluisterd naar de noden van jouw familie, gepeild naar wat ze graag zelf wilden doen, wat voor hen belangrijk was.

 

 

​

​

 

7 dagen ben ik met hen op pad mogen gaan.

En mocht ik getuige zijn van hun moed en kracht: je zou fier zijn op hen, dat is zeker.

Zorgzaam voor elkaars verdriet hebben ze elkaar doorheen de voorbereidingen van jouw afscheid gedragen. Je hebt in hen het beste naar boven gehaald.

 

Dat de veldbloemen die je schoonzussen in de pluktuin zouden gaan kiezen, groeien op de grond die toevallig ooit van je voorouders blijkt te zijn geweest, het lijkt een knipoog.

(ik houd van die verhoogde gevoeligheid voor synchroniciteiten rond een afscheid…)

 

 

 

​

​

 

De zon scheen, de lucht was blauw, helblauw, zoals we hem de laatste tijd maar zelden te zien kregen. Alsof jij het zo besteld had voor jouw dag, Kris.

Het Arboretum was op z’n mooist. Het maakte jouw cadeau aan je familie en vrienden compleet.

 

Hilde en ik hebben jouw genodigden warm verwelkomd . Op ons paasbest, geen zwarte kleren, geen lijkwagen, -symbool voor de dood.

 

We zouden jouw leven vieren, dat was jouw uitdrukkelijke wens.

In stijl. Er mocht na de viering op jou en op de Liefde geklonken worden.

 

Ik beeld me in dat jij van aan de andere kant zat mee te kijken, mee geweend hebt.

Tranen om de pijn van wie achterblijft, maar ook dikke tranen van ontroering om zoveel schoonheid, zoveel verbondenheid.

Er is veel geweend, of zoals jij het hen in je afscheidsbrief op het hart drukte: dat is ok, dat is ‘t teken dat er liefde was…

Ik heb een krop moeten doorslikken toen ik je afscheidsbrief mocht lezen.

Ik heb gevoeld hoe elk woord als een parel werd ontvangen, zo kostbaar.

Alsof jouw brief even de sluier oplichtte en het jijzelf was die sprak.

 

Ook de foto’s die je had uitgekozen had nog niemand eerder gezien.

Ook dan momenten van ingehouden adem, van ontroering, van hunker naar jou.

 

Je hoogzwangere schoonzus was er, dan toch.

Je Moeke heeft het meermaals met een glimlach herhaald: vandaag zou de baby mogen komen… een prachtig leven dat liefdevol afgerond wordt en diezelfde dag een nieuw leven dat in liefde wordt ontvangen…

Sterven en geboren worden, zo dichtbij elkaar.

 

En ja, bij de wandeling, een maand na je overlijden, was de jongste telg erbij.

 

Je koos voor een afscheid in twee versnellingen: de eerste keer in intieme kring, om nadien iedereen vrij uit te nodigen samen te komen wandelen: een button -een idee van je vader- zou de wandelaars in het domein de herkenning geven verwant te zijn met jou.

 

Onderweg een plek van verstilling, een plek om dichtbij jou te zijn: met foto’s, artefacten uit je mooie huis en de kans een boodschap voor je familie achter te laten: elke gedeelde herinnering is als een kostbaar geschenk ontvangen.

 

 

​

​

 

De familie heeft wat van jouw lichaam overbleef kort daarna aan de natuurelementen toevertrouwd.

Op de plek die jij had uitgekozen.

Vroeg in de ochtend, ongestoord, samen.

Een laatste schakel in het proces van afscheid nemen.

 

 

​

​

Lieve Kris,

Dankbaar nam jij afscheid van dit leven.

Leven is Liefde en Liefde is leven, zo schreef jij zelf.

 

Leven is vergankelijk. Liefde is eeuwig.

Dat de Liefde blijft, ook dat zullen we dankzij jou niet vergeten.

 

​

​

 

Graag wil ik je bedanken, Kris.

Dankjewel dat je me dichtbij liet komen, dat ik jou mocht ontmoeten.

Dankjewel voor je vertrouwen, jouw positieve spirit, jouw levenskracht die ook bij mij zaadjes achterlaat en vruchtbare grond zal vinden. 

 

Je hebt een bijzondere plek in mijn hart, en niet alleen omdat je de eerste man was die ik, na 10 jaar uitvaartbegeleiding binnen De Zeven Eiken, volgens onze nieuwe visie van DICHTBIJ mocht begeleiden. 

 

Dankjewel dat je me toeliet in die laatste bocht op jouw levenspad.

Ik ben je dankbaar dat ik getuige mocht zijn van zoveel kwetsbare kracht.